Phnom Penh en Saigon
Door: Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina
19 Maart 2016 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Om 9.30 is het plan dat ik word opgehaald voor de busreis naar Phnom Penh. Wanneer ik om 9.15 mijn kamer wil verlaten blijkt de deur op slot te zitten. Het slot is stuk en ik zit met vier anderen opgesloten in de kamer. Na van alles te hebben geprobeerd en we de deur na 10 minuten nog niet open hebben, besluiten we te bonken op de deur. Nadat de slotenmaker erbij is gehaald, worden we om 9.45 eindelijk bevrijd! Gelukkig is mijn pick up nog niet geweest. Om 10 uur zou de bus vertrekken, maar om die tijd ben ik nog niet eens opgehaald. Na een telefoontje met de vraag hoe lang het nog duurt denk de mevrouw van het busstation dat ik mijn ticket wil cancelen. Nadat een local in Khmer uitlegt aan de busvrouw dat ik wel mee moet, word ik alsnog opgehaald, de bus vertrekt uiteraard een half uur te laat. Ik neem een local bus naar Phnom Penh, ik ben de enige toerist in de bus. Na 6 uur gekeken te hebben naar films waarin mensen worden gemarteld (vreemd gezien hun recente geschiedenis) en slechte karaoke dvd's stoppen we. De bus moet door de autowasstraat. Alle bussen die langsrijden stoppen even en worden schoongemaakt aan de buitenkant. Als ik aankom in PP blijkt dat ook mijn backpack is gewassen, de helft van mijn kleding is nat.
De dag erna ga ik met een local op pad buiten de stad. We gaan naar Kratie, een provincie in Cambodja waar het lokale leven nog goed te zien is. Karona woont al 12 jaar in PP, maar een deel van haar familie woont nog in Kratie. We worden opgehaald door haar broer en rijden naar een klein dorpje. De mensen hebben geen drinkwater in de provincie, leidingen bestaan niet en zelfs de rivier is te ver om in te wassen. Oxfam heeft als eerste een grote watertank geplaatst, waardoor mensen toch schoon drinkwater kunnen hebben. Ik besef wat een luxe het is dat wij onze wc doorspoelen met drinkwater, terwijl anderen niet eens water in de buurt hebben om te wassen.
Hierna gaan we naar de Mekong, waar zeldzame dolfijnen zwemmen, er zijn nog maar 80 van dit soort dolfijn. Tegen zonsondergang komen ze aan het wateroppervlak en zien we er een aantal. Na het dolfijnen spotten gaan we naar een pagode waar Karona me een uitleg geeft over waarom deze gebouwd is. Ooit was er een prinses die volgens het verhaal is opgegeten door een krokodil. Ter ere van haar hebben ze een Pagode gebouwd. Hierna ontmoet ik haar familie en gaan we een soort Koreaans barbecuen. Op een soort grillplaat bakken we beef, garnalen en octopus (blijkbaar kan je ook het hoofd ervan eten). We gaan terug naar het hotel, want de dag erna gaan we Kratie stad bekennen. We lopen door de marktjes en nemen een kijkje bij de basisschool. Voordat we met de bus teruggaan naar PP, lunchen we bij haar familie. Iedereen eet rijst, voor mij is speciaal friet met biefstuk gemaakt.
De volgende dag ga ik naar de killing fields en de S-21 gevangenis, overblijfselen van de oorlog van Khmer Rouge. Van te voren heb ik gehoord dat dit een heftige ervaring zal zijn en ben goed voorbereid. Met een audioguide lopen we door de killing fields en horen de meest verschrikkelijke verhalen. De Khmer rouge moordde in 4 jaar tijd ruim een kwart van hun eigen bevolking uit, veel mensen werden vermoord op de killing fields verspreid over Cambodja. Na de killing fields gaan we naar de S-21 gevangenis. Pol Pot liet alle scholen ombouwen tot gevangenissen om mensen te ondervragen en martelen. Ook hier horen we afschuwelijke verhalen en kunnen niet bevatten dat vrijwel alle mensen in Cambodja iemand kennen die is vermoord in de oorlog. Na de gevangenis stappen we in de tuktuk die ons de hele dag rond rijd, en de chauffeur begint te vertellen dat hij in de oorlog rond 10 jaar was. Hij vertelt dat hij is gemarteld door Khmer rouge omdat hij een mango plukte van de boom. Meestal staat hier de doodstraf op, maar hij had geluk. Hij vertelde ook dat zijn vader en een groot deel van zijn familie de oorlog niet heeft overleefd. Weer besef ik hoe goed we het hebben.
De dag erna ben ik van plan om te vertrekken naar Vietnam, maar twijfel of ik een nachtbus of dagbus moet nemen, ik heb slechte verhalen gehoord over nachtbussen. Een local zou het moeten weten en wanneer ik bij mijn hostel vraag wat hij zou aanraden zegt hij: 100 mensen per jaar gaan dood in nachtbussen, jij mag beslissen of je een nachtbus neemt.
Ik neem een saaie, toeristische dagbus, de eerst bus in mijn reis waar meer dan de helft toerist is. Zodra ik in Saigon aankom merk ik hoe chaotisch het verkeer is. Het voelt aan als het centrum van Amsterdam, maar dan met scooters en 10 keer zo erg. Van anderen heb ik gehoord dat je met oversteken je ogen moet dichtdoen en gewoon moet gaan, dus dat doe ik zo ongeveer.
De volgende dag loop ik door de stad en word ik aangesproken door een local, die toeristen rondrijdt op zijn scooter door de stad. Ik krijg een leuke tour door de stad en zie ook dingen buiten het centrum. 's Avonds in het hostel kom ik een Colombiaanse jongen tegen met wie ik afspreek de volgende dag naar de tunnels te gaan.
We worden vroeg opgehaald, want de Cu Chi tunnels zijn in het Saigon verkeer op 2 uur rijden. Halverwege stoppen we op een plek waar slachtoffers van Agent Orange souvenirs maken.
Onze gids weet veel te vertellen over de geschiedenis van de Vietnamoorlog en de tunnels die gebruikt werden. Als eerste kijken we bij een tunnel waarvan de ingang de originele maat heeft. Ik pas er precies in, maar de wat stevigere mensen uit de groep kunnen er niet in. We zien allerlei boobytraps die gebruikt werden in de oorlog en voelen de pijn als hij ze uitlegt. Aan het einde mogen we zelf de tunnels in, die 1.20 hoog zijn en 80 cm breed. Ik kan gehurkt door de tunnels lopen, maar de langere toeristen moeten tijgeren. Na 20 meter vinden we het genoeg, dan te bedenken dat ze in de oorlog kilometers liepen in de tunnels. Als laatste onderdeel kijken we een filmpje waarin de helden van Vietnam worden geprezen, gerangschikt naar hoeveel Amerikanen ze hebben gedood in de oorlog.
We hebben genoeg oorlog gezien de afgelopen dagen en lopen nog wat door de stad.
Tijd om de grote steden te verlaten en de kleinere steden te bekijken in Vietnam.
De dag erna ga ik met een local op pad buiten de stad. We gaan naar Kratie, een provincie in Cambodja waar het lokale leven nog goed te zien is. Karona woont al 12 jaar in PP, maar een deel van haar familie woont nog in Kratie. We worden opgehaald door haar broer en rijden naar een klein dorpje. De mensen hebben geen drinkwater in de provincie, leidingen bestaan niet en zelfs de rivier is te ver om in te wassen. Oxfam heeft als eerste een grote watertank geplaatst, waardoor mensen toch schoon drinkwater kunnen hebben. Ik besef wat een luxe het is dat wij onze wc doorspoelen met drinkwater, terwijl anderen niet eens water in de buurt hebben om te wassen.
Hierna gaan we naar de Mekong, waar zeldzame dolfijnen zwemmen, er zijn nog maar 80 van dit soort dolfijn. Tegen zonsondergang komen ze aan het wateroppervlak en zien we er een aantal. Na het dolfijnen spotten gaan we naar een pagode waar Karona me een uitleg geeft over waarom deze gebouwd is. Ooit was er een prinses die volgens het verhaal is opgegeten door een krokodil. Ter ere van haar hebben ze een Pagode gebouwd. Hierna ontmoet ik haar familie en gaan we een soort Koreaans barbecuen. Op een soort grillplaat bakken we beef, garnalen en octopus (blijkbaar kan je ook het hoofd ervan eten). We gaan terug naar het hotel, want de dag erna gaan we Kratie stad bekennen. We lopen door de marktjes en nemen een kijkje bij de basisschool. Voordat we met de bus teruggaan naar PP, lunchen we bij haar familie. Iedereen eet rijst, voor mij is speciaal friet met biefstuk gemaakt.
De volgende dag ga ik naar de killing fields en de S-21 gevangenis, overblijfselen van de oorlog van Khmer Rouge. Van te voren heb ik gehoord dat dit een heftige ervaring zal zijn en ben goed voorbereid. Met een audioguide lopen we door de killing fields en horen de meest verschrikkelijke verhalen. De Khmer rouge moordde in 4 jaar tijd ruim een kwart van hun eigen bevolking uit, veel mensen werden vermoord op de killing fields verspreid over Cambodja. Na de killing fields gaan we naar de S-21 gevangenis. Pol Pot liet alle scholen ombouwen tot gevangenissen om mensen te ondervragen en martelen. Ook hier horen we afschuwelijke verhalen en kunnen niet bevatten dat vrijwel alle mensen in Cambodja iemand kennen die is vermoord in de oorlog. Na de gevangenis stappen we in de tuktuk die ons de hele dag rond rijd, en de chauffeur begint te vertellen dat hij in de oorlog rond 10 jaar was. Hij vertelt dat hij is gemarteld door Khmer rouge omdat hij een mango plukte van de boom. Meestal staat hier de doodstraf op, maar hij had geluk. Hij vertelde ook dat zijn vader en een groot deel van zijn familie de oorlog niet heeft overleefd. Weer besef ik hoe goed we het hebben.
De dag erna ben ik van plan om te vertrekken naar Vietnam, maar twijfel of ik een nachtbus of dagbus moet nemen, ik heb slechte verhalen gehoord over nachtbussen. Een local zou het moeten weten en wanneer ik bij mijn hostel vraag wat hij zou aanraden zegt hij: 100 mensen per jaar gaan dood in nachtbussen, jij mag beslissen of je een nachtbus neemt.
Ik neem een saaie, toeristische dagbus, de eerst bus in mijn reis waar meer dan de helft toerist is. Zodra ik in Saigon aankom merk ik hoe chaotisch het verkeer is. Het voelt aan als het centrum van Amsterdam, maar dan met scooters en 10 keer zo erg. Van anderen heb ik gehoord dat je met oversteken je ogen moet dichtdoen en gewoon moet gaan, dus dat doe ik zo ongeveer.
De volgende dag loop ik door de stad en word ik aangesproken door een local, die toeristen rondrijdt op zijn scooter door de stad. Ik krijg een leuke tour door de stad en zie ook dingen buiten het centrum. 's Avonds in het hostel kom ik een Colombiaanse jongen tegen met wie ik afspreek de volgende dag naar de tunnels te gaan.
We worden vroeg opgehaald, want de Cu Chi tunnels zijn in het Saigon verkeer op 2 uur rijden. Halverwege stoppen we op een plek waar slachtoffers van Agent Orange souvenirs maken.
Onze gids weet veel te vertellen over de geschiedenis van de Vietnamoorlog en de tunnels die gebruikt werden. Als eerste kijken we bij een tunnel waarvan de ingang de originele maat heeft. Ik pas er precies in, maar de wat stevigere mensen uit de groep kunnen er niet in. We zien allerlei boobytraps die gebruikt werden in de oorlog en voelen de pijn als hij ze uitlegt. Aan het einde mogen we zelf de tunnels in, die 1.20 hoog zijn en 80 cm breed. Ik kan gehurkt door de tunnels lopen, maar de langere toeristen moeten tijgeren. Na 20 meter vinden we het genoeg, dan te bedenken dat ze in de oorlog kilometers liepen in de tunnels. Als laatste onderdeel kijken we een filmpje waarin de helden van Vietnam worden geprezen, gerangschikt naar hoeveel Amerikanen ze hebben gedood in de oorlog.
We hebben genoeg oorlog gezien de afgelopen dagen en lopen nog wat door de stad.
Tijd om de grote steden te verlaten en de kleinere steden te bekijken in Vietnam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
