Luang Prabang en Vang Vieng

Om 6.30 gaat de wekker om op tijd bij de grens met Laos te zijn. Overal lees ik dat je op tijd bij de grens moet zijn om je visa te krijgen en een goede plek op de slowboat. Het verlaten van Thailand gaat snel, maar dan moet ik wachten op een bus die me over de Friendshipbridge brengt, naar Laos. Naar een tijd vragen heeft niet veel zin, aangezien 5 minuten vaak een kwartier duurt. Uiteindelijk krijg ik mijn stempel en mag ik Laos in. Ik wissel mijn laatste Baht in voor Kip, en probeer nog geld te pinnen. Bij geen enkele van de drie pinautomaten kan ik geld krijgen, en moet met 6 euro minstens 2 dagen zien te overleven, wat me niet zal lukken. Gelukkig zie ik een Japanse jongen die ik uit het vorige hostel ken, leg hem mijn probleem uit en hij is gelukkig bereid me wat geld te lenen totdat we in Luang Prabang zijn! De eerste dag met de slowboat is een trip van ongeveer 6 uur. We varen over de Mekong in zuidelijke richting. Al snel merk ik dat de Mekong wat anders is dan de Maas, het is een wilde rivier, rotsen steken uit het water. Gelukkig hebben we een kapitein die goed weet wat hij doet en varen we langs gebergtes. Hoe dichter we bij de eindbestemming komen, hoe mooier het uitzicht is. Af en toe stoppen we, wanneer locals de boot op of af moeten. Ze komen uit kleine dorpjes die aan de rivier liggen, soms verdwijnen ze de jungle in en zien wij niet eens een dorpje.
Die avond slapen we in een klein dorpje in Laos, die uit restaurant en guesthouses bestaat, allemaal voor toeristen die van de slowboat komen.
De tweede dag schijnt de mooiste dag te zijn, het landschap wordt groener en bergen worden groter. We varen ongeveer 7 uur, waarna we Luang Prabang bereiken.
In Luang ga ik op zoek naar een hostel, gelukkig vind ik snel iets. Ik ben de enige die die avond achterblijft in het hostel. Iedereen lijkt uit te gaan. De volgende ochtend word ik rond half 8 wakker geschreeuwd, 's nachts heeft iemand een bedwants gezien. Met veel kabaal wordt de matras uit de kamer gehaald en wordt de hele kamer gedesinfecteerd.
Ik praat wat met een meisje uit Panama, ze gaat naar de watervallen en nodigt me uit om ook mee te gaan. Onderweg naar de tuktuk komen we andere mensen tegen die ook naar de watervallen gaan, en we besluiten een tuktuk te delen, dit is goedkoper. Na een hobbelige rit van ongeveer een half uur komen we aan bij de watervallen. Ons groepje uit de tuktuk blijkt een goede klik te hebben en we gaan samen de watervallen bekijken. De watervallen zijn prachtig, hebben een hele heldere turquoise kleur! We zwemmen in de watervallen en uiteindelijk hiken we naar boven, naar het begin van de waterval. Vanaf hier heb je een geweldig uitzicht van het begin van de watervallen. Na de watervallen gaan we terug naar Luang en eten we met zijn allen. We lopen langs stalletjes die vleermuizen en padden verkopen, die gaan we maar niet proberen. Ook lopen we nog even over de nightmarket, waar van alles te koop is.
Later gaan we naar Utopia, een fijne loungebar met palmbomen aan de rivier. In Laos sluiten alle horecagelegenheden om 23.00, maar gelukkig is de bowlingbaan open! Iedereen die nog door wil gaan, gaat naar de bowlingbaan. Al snel blijkt dat bowlen en drank niet de meeste geschikte combi is, sommigen gooien de ballen naar achteren in plaats van op de baan.
De dag erna doen we rustig aan, we verkennen de stad en lopen wat rond. 'S middags nemen we een Lao massage, die zachter is dan de Thaise. Aan het eind van de middag klimmen we naar een tempel die op een heuvel midden in de stad ligt. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de stad en een mooie zonsondergang boven de Mekong.
De laatste dag in Luang gaat de wekker om 5.00. We gaan met zijn allen naar het ritueel waarbij men voedsel geeft aan de monniken tijdens zonsopkomst. Wij kopen ook wat rijst en koekjes, iedere monnik die voorbij loopt, krijgt een koekje en wat rijst. Later bezoeken we nog het paleis en eten we afsluitend met zijn allen.
De volgende ochtend ga ik met een van de meiden 'les geven' aan studenten. Er is een project waarbij engels sprekende toeristen engels les kunnen geven aan Laotianen die engels willen leren. Ik praat met drie studenten die een aantal woorden willen weten en heb een inspirerend gesprek met een monnik in opleiding.

Later die dag is het tijd om de bus te nemen naar Vang Vieng. Na een hobbelige en kronkelende rit van 6 uur komen we in de avond aan in Vang Vieng, een plek die bestaat uit alleen maar hostels, bars en restaurant.
De eerste dag willen we gaan zwemmen in een grot. De naam die wij in gedachte hebben, kent niemand. Dan maar op zoek naar de grot die wordt aangegeven. Volgens de man is de grot 2 minuten klimmen naar boven, en het uitkijkpunt 10 minuten. Na 10 minuten bereiken we pas de grot, die niet veel voorstelt. We besluiten om dan toch ook maar naar boven te klimmen naar het uitzichtpunt. Op een stevige klim zijn we niet echt voorbereid, we hebben slippers aan. Uiteindelijk bereiken we na 40 minuten toch de top, en hebben we prachtig uitzicht over het dorp en de bergen! Na deze klim gaan we op zoek naar de grot waar je kan zwemmen. Het water komt maar tot je knieën, dus echt zwemmen lijkt niet te kunnen.
De dag erna is de laatste persoon van het groepje er ook weer bij, en kunnen we gaan tuben. In een enorme opblaasband dobber je in de rivier, een trip (zonder stops) van 3 uur werd ons verteld. Tuben staat bekend om de hoeveelheid alcohol, er zijn verschillende bars langs de route, waar iedereen alcohol drinkt.
We worden afgezet bij de eerste bar, daar vertelt de barvrouw dat dit de eerste bar is, en 200 meter verderop de laatste bar alweer is. Om 1 uur 's middags zijn de meeste mensen al dronken. Het verbaast ons niks dat ze tientallen bars hebben moeten sluiten omdat er veel mensen verdronken omdat ze teveel gedronken hebben.
Na het tuben eten we wat met een groepje, waarna we uitgaan bij de bekende bar van het dorp. In deze bar zijn vooral Koreanen die emmertjes alcohol wegtikken en ballonnen met lachgas nemen alsof hun leven ervan af hangt.
Niet mijn bar, niet helemaal mijn dorp. Op naar de volgende plek!