Centraal- en Zuid Laos

De minivan naar Vientiane is hetzelfde als alle andere bussen in Laos. Er worden meer kaartjes verkocht dan dat er plekken zijn. Gelukkig ben ik een van de eersten in de bus. De mensen na mij moeten op vouwstoeltjes zitten in het midden.
Aangekomen in Vientiane word ik de verkeerde kant opgestuurd. Uiteindelijk kom ik aan bij het hostel van de beste vriendin van het hostel waar ik moet zijn. Na een telefoontje naar mijn hostel, komt de eigenaresse me ophalen.
Ik ga op pad in Vientiane en kom een man tegen wiens nichtje gaat studeren in Amsterdam, hij wilt tips horen over Amsterdam, en belt meteen zijn zus op, die mij uitnodigt bij haar thuis.
Op de weg naar de Arc de Triomphe, loop ik over de 'Champs d'Elysee' een brede maar lege straat die richting de Arc gaat. De Arc is een cadeau van de Fransen, maar het omschrijft zichzelf als een lomp stuk beton, dankbaar zijn ze zeker!
Drie Laotiaanse studenten spreken me aan, of ze met me op de foto mogen. Mijn one minute of fame grijp ik uiteraard aan.
Hierna loop ik door naar de belangrijkste tempel van Vientiane, een enorm gouden geval. Ik merk dat de tempel 3 kilometer bij het centrum vandaan ligt, ik ben ongeveer de enige toerist.
Verder loop ik nog door de oude Franse wijk (4 straten) en langs de Mekong. Ik merk dat Vientiane geen bruisende hoofdstad is, zoals Bangkok dat wel is.
Die dag kom ik nog een aantal mensen tegen die ik eerder ben tegengekomen. We doen allemaal 'backpacker highway'.
Op aanraden van een van de reisgenoten ga ik naar Buddhapark, een park dat bestaat uit gedoneerde Boeddha's. Honderden verschillende Boeddha's staan in dit park. Ook deze busrit is weer erg interessant. Ik ben de enige toerist in de localbus. De buschauffeur vraagt een kind om op te schuiven, zodat ik een zitplek heb, de locals gaan wel in het gangpad zitten.

's Avonds heb ik de nachtbus naar Savannakhet, de nachtbus heeft matrassen van 1.20 breed die je deelt. Niet gemaakt voor de gemiddelde Westerse reiziger.
De bus komt al om 6 uur 's ochtends aan. Die nacht slaap ik in een bungalow, de eigenaresse is zo lief om me om 6 uur in de ochtend al op te vangen en Lao coffee voor me te maken. Na een dutje ga ik per fiets Savannakhet verkennen. Het zal zijn omdat het zondag is, maar alle winkels zijn gesloten, er is niemand op de straat te bekennen. Het stadje is een beetje doods, en ga maar in het enige geopende cafe zitten. Ik doe het rustig aan en doe niet veel in Savannakhet.
De volgende ochtend ga ik door naar Pakse. De taxichauffeur vergeet me op te halen, gelukkig regelt de eigenaresse dat de buurvrouw mij kan brengen.. Achter op de scooter met mijn backpacks. Ze legt uit dat dit normaal is, voor een klein bedrag brengen locals je graag weg.
In de bus naar Pakse ontmoet ik een Zwitserse en Slowaak, met wie ik verder reis. De eerste stop met de bus is er een in een dorpje waar een markt is. Ongeveer 10 dames met gebakken kip stappen in de bus, deze kan je kopen. Ook stapt er een local in die meewil. De bus is te vol, en dus moet hij op een krukje in het gangpad zitten. Het extra leuke is dat hij niet alleen is, hij heeft twee hanen bij zich, die niet al te vrolijk zijn. De hanen pikken elkaar, en we zijn bang dat ze ook onze benen zullen pikken.
Na een rit van 6 uur komen me aan, we nemen een massage en doen het verder rustig aan.
We willen graag een scooter huren en door het Bolaven plateau rijden. Alledrie hebben we nog nooit scooter gereden, maar de man die het ons verhuurt legt uit dat het net een fiets is, een geruststelling!
Na een proefrondje zijn we klaar voor vertrek. Al het nieuwe is moeilijk, maar al snel went het rijden. Zodra we het plateau oprijden, verandert Laos weer. Ze zijn nauwelijks gewend aan toeristen, alle kinderen zwaaien naar ons en wij zwaaien vrolijk terug. Er is een geasfalteerde weg, verder zijn het dirt roads waar alle kleine dorpjes aan liggen. We hebben uit ons hoofd geleerd hoe je om koffie kan vragen, maar zelfs dit is moeilijk, aangezien hun eigen dialect hebben. Vragen om een toilet doe ik dan ook met pictogrammen. 's Avonds slapen we op het plateau bij 'mama', een Laotiaanse vrouw die met haar gezin in de woonkamer slaapt, terwijl de toeristen boven slapen. Ze weet ons te overtuigen dat we bij haar moeten eten en niet in het dorp, omdat mama veel eten maakt, en ze niet wilt dat we honger lijden.
De tweede dag rijden we 20 kilometer dirt road, letterlijk. Na zanderige wegen kom ik eruit alsof ik slechte make up op heb, half oranje.
Op de terugweg stoppen we nog bij twee watervallen, maar als het opeens 17 uur is en de zon binnen een uur onder zal gaan, moeten we haasten om niet in het pikkedonker te rijden. We leveren de scooter nog net in het licht in.
Laos zit er al weer bijna op, op naar Cambodja.